Yaş 15!
Bir garip İmam Hatip Lisesi öğrencisi…
Sene 97, Şubat ayı, soğuk gece soğuk bir gün!
Sıcak olsa ne yazar, sana damgayı vurmuş ülkenin başındakiler, buz olmuş tüm okul!
Ülke için potansiyel tehdit…
Terörist, şeriatçı vs vs…
Yaş 15!
Oluk oluk gençler, başörtülerini açmamak için, kat sayı zulmünden kurtulup geleceklerini garantiye almak için İmam Hatipleri bırakıyordu. Bunu gören zulümkarlar bırakın başka liseye geçmeyi açık liseye geçmemize izin vermiyordu.
Yaş 15!
Kim derdi ki hayaller tozla buz olacak bir gece de. İstediğini olmayı bırakın insan olabilecek miydik? Zor günlerdi, çok zor…
Kız öğrenciler hem katsayı zulmü, hem de başörtüsü ile uğraşıyor, biz erkekler katsayı zulmü ile uğraşırken, kız öğrencilere destek için sokaklarda idik.
Durmuyor kimse herkes bir telaş içinde! Herkesin bir hatırası var o günlere dair, güzel olmayan hatıralar bunlar, hatırlanmak istenmeyen rüyalar bunlar. Yaşama yeni başladığınız dönemde nefesinizin kesen anılar bunlar. İki dudak arasında bir yaşam bu! Ya hayallerin ne olacak, onlar darmadağın…
Zulüm kalkana kadar sadece İmam Hatiplerden 1.3 milyon öğrenci mağdur oldu. Doktor mühendis öğretmen olacak gençler, esnaf oldular, tezgahtar oldular, sanayi de motor ustası oldular, oldular, evet hep bir şeyler oldular, ama istediklerini olamadılar. En çok da bu yordu ve üzdü bu gençleri…
Bitti diyorlar, evet kimisine göre bitti! Ya o günlerde umutları çalınan, hayalleri yıkılan kişiler için bitti mi?
Bence bitmedi! Onların hayatı halen bu olayların verdiği acıların etkisinde, 28 Şubat Post Modern darbe deyince onların kalbi cız ediyor. Bakmayın öyle şimdi ki yalakaların 28 Şubatla alakalı yaptıkları yorumlara, hiçbir şey bilmiyorlar. Onların işi sadece yalakalık, onların işi sadece göz boyamak. Siz 28 Şubat’ı bana sorun! Beraber ağlayalım gücünüz var ise, dayana biliyorsanız!
Yaşım 15’ idi Tam 20 sene önce idi. Ama sanki bu sabah olmuş gibi…